بخش‌های یک چک
بخش‌های زیر در یک برگ چک وجود دارند که بعضی از آنها جاهای
خالی تعبیه شده‌ای هستند که باید توسط نویسنده پر شود :
- شمارهٔ مسلسل چک: که
شماره‌ای است که هنگام چاپ شدن برای هر برگ چک بطور یگانه و بدون تکرار است و
بر روی آن ثبت می‌شود.
- شمارهٔ حساب جاری: شمارهٔ حساب بانکی‌ای که وجه معین شده از آن حساب پرداخت
خواهد شد. این شماره معمولاً به همراه نام صاحب حساب معمولاً روی تمام برگه‌های
یک دفترچهٔ چک چاپ یا
مُهر می‌شود.
- تاریخ پرداخت: تاریخی که موعد پرداخت وجه مشخص شده است. طبق قانون
چک این تاریخ باید به حروف نوشته شود.
- گیرندهٔ چک: نام فردی
که می‌تواند وجه مشخص شده را در تاریخ مشخص شده دریافت کند. معمولاً برای
اینکه امکان استفاده‌ٔ چندین باره از یک برگ چک - خرج‌کردن و دست به دست
کردن آن - وجود داشته باشد معمولاً از واژه‌ٔ "حامل" یا "آورنده" استفاده می‌شود.
در اینصورت هر شخصی می‌تواند وجه چک را دریافت کند.
- مبلغ چک: که
یک بار به حروف در وسط و یک بار به عدد در پایین برگهٔ چک نوشته می‌شود.
- امضای صاحب حساب: چک بدون امضای صاحب حساب ارزشی ندارد و قابل پرداخت
نیست. بعضاً در بنگاههای تجاری که تعدادی از افراد در مسائل مالی آن شریک
هستند، حسابهای جاری به نام دو یا چند فرد گشایش می‌یابد. در این حالت تمام
افرادی که در قبال آن حساب "حق امضا" دارند باید چک را امضا نمایند.
واژه و ترکیبات آن
لغت "چک" لغتی پارسی است و از این زبان به زبان‌های
دیگر وارد شده‌است.
نویسندهٔ چک باید همیشه مبلغ را در آن بنویسد، اما در صورتیکه نوشتن
این مبلغ فراموش شود و چک بدون مبلغ، امضا گردد به آن "چک سفید امضا" می‌گویند.
چنین چیزی می‌تواند بسیار خطرناک باشد زیرا محدودیتی برای مقداری که ممکن است
بعداً در چک نوشته شود، وجود ندارد.
در فرهنگ سیاسی غرب، از این عبارت برای اختیارات نامحدود که
در ازای یک اتفاق یا رویداد به دست فردی کسب می‌شود، استفاده می‌گردد.
چک نوشته ای است که به موجب آن صادرکننده وجوهی را که نزد محال علیه
دارد کلا یا بعضا
مسترد یا به دیگری واگذار
می نماید.( طبق ماده 310 قانون تجارت ایران)
چهارشنبه 4 بهمن 1396 ساعت 15:00